Kalbi Yorgun, Hevesi Kırık Bir Beden...

       Yaşananlar, duyguların artık bir anlam ifade etmediğini anlıyorsunuz. Peki bunu neden kendimize yapıyoruz? Sizce? Bence en büyük sebep gurur. İnsan eğer gururun peşine aşırı derecede saplanıp kalırsa yaşayacağı birçok pişmanlık olacaktır şüphesiz. İnadınızın sonucunu değer verdiğiniz insanı kaybetmekle ödeyebilirsiniz, sonra pişman olsanız dahi çok geç olacaktır. Ve geri dönüşünde olmayacağı bir yola girmiş bulunacaksınız artık. Bu yolda tek başınıza yürümek zorunda kalacaksınız, tabi kendinize eşlik edecek birini bulacağınız zamana kadar. O zaman geldiği an geçmişin bir öneminin kalmadığını anlayacaksınız maalesef. Tercihleriniz hedefleriniz olacak artık ve bu hedefler peşinde koşup duracaksınız. Geride bıraktıklarınızdan bihaber olacaksınız. Peki geride kalanlar... kalbi yorgun, hevesi kırılmış bir beden bırakacaksınız belkide. Bir enkaz bırakacaksınız belkide. Bu beden nasıl devam edecek yoluna. Tekrar hissetmeyi nasıl başaracak? Birine tekrar nasıl güvenecek? Bu sorularının cevabını verebilir misiniz? Bir ömür artık kimi bekleyecek? Gelecek olanı mı, terk edeni mi? Ama hayal dünyasında yaşamıyoruz sonuçta değil mi. Neler yaşanmış olsa dahi her şey unutulmaya geçmişte bırakılmaya mecburdur. Belki zor olacak belki kolay olacak. Ama sonuçta geçmiş üzerini örtecek bütün yaşananların. İşte o gün anlayacaksın, "artık sen yeni bir bedene ve ruha sahipsin"....